Amici Primi
Non erat ut ista rates
Quae merserat tot homines,
Sciant omnes maritimi,
Sciant maritimi !
Navigabat quietis modis
In aperto freto maris,
Ei nomen Amici Primi
Amici Primi.
Et « Fluctuat nec mergitur »
Verba optim(e) aptabantur,
Etsi negant maledici,
Quam maledici !
Neque nautis nec magistro
Adhibetur nomen « leno »,
Sed amici fidissimi,
Amici Primi.
Non amici sumptu magno,
Nec erant more Graeco
Molliores delicati,
Nec delicati,
Non quoqu(e) erant e dilectis
Ab amicis philosophis,
Tollebantur quot cachinni
Amici Primi !
Agni puri non quoqu(e) erant,
Euangelum non legerant,
Sed pandebant vel(a) amori,
Vela amori.
Petrum, Johan(em) et ceteros
Precabantur sicut deos :
Eis solis erant fisi,
Amici Primi.
Sin accidant infortunia,
Vigilabat amicitia,
Ducebantur sani salvi,
Omnino salvi.
Versarentur in angustiis
Et egerent auxiliis,
Dabant signa succurrendi
Amici Primi.
Convenirent se videre,
Se videbant in tempore ;
Si deerant qui nautici,
Erant mortui.
Numquam, dico vere numquam
Mergebantur subter aquam :
In saeculis omnes alii
Erant adflicti.
Naves multas consederam,
Una sola vicit undam,
Non valebant vent(i) adversi
Venti adversi..
Navigabat quietis modis
In aperto freto maris,
Ei nomen Amici Primi
Amici primi.
Les Copains d’abord
Non ce n’était pas le radeau
De la Méduse ce bateau ;
Qu’on se le dise au fond des ports
Au fond des ports
Il naviguait en Pèr’peinard
Sur la grand’mar’ des canards
Et s’app’lait les Copains d’abord
Les Copains d’abord
Ses Fluctuat nec mergitur
C’était pas d’la littérature,
N’en déplaise aux jeteurs de sorts
Aux jeteurs de sorts
Son capitaine et ses mat’lots
N’étaient pas des enfants d’salaups
Mais des amis franco de port
Des Copains d’abord
Ce n’étaient pas des amis de luxe,
Des petits Castors et Pollux,
Des gens de Sodome et Gomorrhe,
Sodome et Gomorrhe.
C’étaient pas des amis choisis
Par Montaigne et La Boétie,
Sur le ventre ils se tapaient fort
Les Copains d’abord.
C’étaient pas des anges non plus,
L’Evangile ils l’avaient pas lu
Mais ils s’aimaient toutes voil’s dehors,
Toutes voiles dehors.
Jean, Pierre, Paul et compagnie
C’était leur seule litanie,
Leur Crédo, leur Confiteor
Aux Copains d’abord.
Au moindre coup de Trafalgar,
C’est l’amitié qui prenait l’quart
C’est ell’ qui leur montrait le nord
Leur montrait le nord.
Et quand ils étaient en détresse
Qu’leur bras lançaient des SOS,
On aurait dit des sémaphores,
Les Copains d’abord.
Au rendez-vous des bons copains,
Y avait rarement de lapins,
Quand l’un d’entre eux manquait à bord,
C’est qu’il était mort.
Mais jamais au grand jamais
Son trou dans l’eau n’se refermait :
Cent ans après, coquin de sort,
Il manquait encore
Des bateaux j’en ai pris beaucoup,
Mais le seul qui ait tenu le coup,
Qui n’ait jamais viré de bord
Mais viré de bord
Naviguait en Père’Peinard
Sur la grand’ mar’ des canards
Et s’app’lait les Copains d’abord
Les Copains d’abord
Georges Brassens (1921 – 1981), Chansons (1964)
(Georges Brassens unus e clarissimis cantitoribus vicesimi saeculi fuit ; in canticis suis canit liberum amorem et ludibria erga viarum vigiles, et potentes vel angusta mente homines.)